Meneer Karels heeft een mooi en vol leven gehad. Een echte zakenman, aan de top van het bedrijfsleven. De overgang van zijn mooie villa met prachtige tuin naar een kamer in ons hospice op de 6e etage zal hem niet makkelijk gevallen zijn. Ik wil bij hem langslopen, even vragen hoe hij de eerste dagen ervaren heeft. Maar ik twijfel. Meneer heeft bij de intake duidelijk aangegeven niet van kletspraatjes te houden. “Tijd is geld”, hoor ik hem nog zeggen. Ik besluit net om hem met rust te laten als een vrijwilliger mij komt halen. Meneer Karels zit met wat vragen en hij heeft nu tijd. Gniffelend loop ik naar zijn kamer.
Meneer Karels zit rechtop in de sta-op-stoel. In tegenstelling tot andere bewoners is hij keurig aangekleed, alsof hij zo naar kantoor vertrekt. Daar zit een man met autoriteit, maar zijn krachtige uitstraling verbloemd niet dat hij ziek is. Hoe zou het voelen voor deze door de wol geverfde zakenman om zijn laatste dagen in het hospice door te brengen? Directeur, wereldreiziger en grootverdiener. Nu moet hij zich overgeven aan de situatie.
Betaald werk
Hij vraagt zich af hoe kapitaalkrachtig ons hospice is. En hoe wij aan al die vrijwilligers komen als wij ze niet betalen. Ik ben verrast door zijn vragen. Normaal is dit niet iets waar bewoners bij stilstaan. Meneer Karels is vervolgens niet tevreden met mijn antwoord. “Zonder geld, geen mensen.” Ik flap eruit dat zelfs Steve Jobs zegt dat de meest waardevolle dingen in het leven geen geld kosten. Hij buldert van het lachen. Tegenspraak is hij niet gewend als opperhoofd. Hiermee is het ijs gebroken en belanden we in een boeiend gesprek over zijn leven, zijn werk en zijn gezin. Zulke gesprekken herinneren mij dat iemand zoveel meer is dan een ziek mens in het hospice.
Een week later vraagt meneer Karels opnieuw of ik kan komen. Nog steeds keurig netjes aangekleed zit hij in de sta-op-stoel. Toch is zijn blik anders. Zachter. Vriendelijker. Toegankelijker. Hij heeft de afgelopen dagen verpleegkundigen en vrijwilligers gesproken. En hij is onder de indruk. Maar hij is ook verbaasd. “Jullie hebben mij of mijn vrouw geen enkele keer het gevoel gegeven dat dit moeite kost. Sterker nog, we hebben het idee dat jullie ons met plezier dienen. En als het niet lukt wordt er naar een oplossing gezocht. Ondanks dat mijn leven eindigt, voelt het alsof ik hier mijn leven mag leven. Samen met mijn vrouw. Tijd is hier op de een of andere manier meer waard dan geld. Hoe kan dat?”
Waardevol werk
Er volgt wederom een mooi gesprek waarin we het waardevolle van vrijwilligerswerk bespreken. Vrijwilligers hadden hem verteld dat het werk meer waarde heeft, juist omdat ze geen geld krijgen. Dat het werk ze voldoening geeft en ze daar dankbaar voor zijn. Bijzonder vond hij het om te horen dat zij door dit werk veel leren over zichzelf en over het leven. Het opvallendste was dat een vrijwilliger hem had verteld dat ze altijd blij was als ze naar het hospice kon voor een dienst. Meneer Karels had op de valreep van het leven geleerd dat betaald krijgen op veel meer manieren kan dan met geld.
Dank u wel meneer Karels voor deze gesprekken. Het houdt mij scherp en het wakkert mijn trots nog meer aan voor deze organisatie waar ik nu al ruim 10 jaar werk.
Ons kapitaal zijn de vrijwilligers. Wij blijven goed voor ze zorgen!
Door Petra Alting von Geusau (coördinator)