De band tussen een ouder en kind kan heel sterk zijn. Het is bijzonder om de liefdevolle interactie te mogen observeren en meemaken. Zo ook tussen vader Jan en dochter Anneke.
Samen komen zij voor een rondleiding naar het hospice, om te kijken hoe het hier is. Jan is ongeneeslijk ziek en wil voorbereid zijn voor als het thuis niet meer gaat. Anneke vertelt mij: “Mijn vader verdient de allerbeste plaats, want hij is een kanjer. Hij klaagt niet terwijl dit een moeilijke tijd voor hem is.” Enkele maanden later neemt hij zijn intrek in het hospice.
Hoe vertel ik het haar?
Jan is een bescheiden man van weinig woorden. Toch hebben wij gedurende de opname hele bijzondere gesprekken over de liefde voor zijn dochter. Zogezegd 2 handen op 1 buik na het overlijden van zijn vrouw. Anneke is zijn enige kind. Ze hebben altijd alles kunnen delen, maar nu niet. Jan wil Anneke behoeden voor nog meer pijn en verdriet, door haar niet te vertellen moeilijk hij het heeft. “Als vader wil je jouw kind beschermen. Hoe vertel ik haar dat ik niet meer verder kan en wil?” Jan kan er met ons goed over praten. In één van onze gesprekken komt dit ook naar voren en vraagt hij hoe ik hierover denk.
Ik vertel hem dat het natuurlijk heel verdrietig is als je veel zorgen hebt. En dat het logisch lijkt om een ander daarmee niet te belasten. Maar wat als die ander dat ook zo voelt? En je elkaar daardoor kwijtraakt omdat geen van beide dat uitspreekt? “Jan, zou jij het niet willen weten als Anneke ergens mee worstelt? Hoort het delen van het verdriet niet juist bij de liefde?”
Ik heb het verteld.
Enkele dagen later spreken wij elkaar weer. Jan vertelt dat hij en Anneke een heel mooi gesprek hebben gehad. Er is gehuild, gelachen en heel veel gedeeld. Maar ze deden dat samen. Ze zijn daardoor nog verder naar elkaar gegroeid en dat is het allerbelangrijkste.
Door Gabriëlla Rijerse (coördinator)