In de laatste zomer van zijn leven zit mijn oude vader in een verpleeghuis. Hij vraagt de jonge verpleegkundigen of iemand met hem mee wil voor een kopje koffie op het terras. Zijn rolstoel verhindert hem om alleen te gaan. En alleen is ook zo ongezellig.
Hij blijft vrouwen behandelen met een vorm van beleefdheid, aandacht en complimentjes. Ik zie daarin hoe hij mijn moeder veroverd heeft, ooit, een mensenleven geleden. De verpleegkundigen in het verpleeghuis verovert hij niet. Ze zijn wel gevoelig voor zijn aanpak, maar het ontbreekt ze aan tijd.
Mijn vader
Aan hem doet de bewoner van kamer 2 mij denken. Ook hij is de 80 ruim gepasseerd. Als ik dat hardop uitspreek tegen een verpleegkundige, zegt zij: “Je krijgt een boodschap van je vader.” Dat vind ik een mooie gedachte.
Hij doet iets vergelijkbaars als mijn vader destijds. Telkens als ik zijn kamer binnenkom maakt hij een compliment.
“Wat heb je een mooie oorbellen in.”
“Die bloes staat prachtig bij je haren.”
“Wat heb je een mooie trui aan.”
Hij is altijd vriendelijk en bedankt mij als ik hem ergens mee geholpen heb.
Op een ochtend help ik de verpleegkundige om hem te wassen. Na het afdrogen vraagt zij waar we zijn huid eens lekker mee kunnen insmeren. Hij zegt: ”Er ligt een tube bij de wastafel.”
Met een grijns: “Antirimpel-crème. Die gebruik ik al vanaf mijn 19e. Ik scheur het etiket er altijd vanaf.”
Het is geen flirten
Misschien is het gewoon hoe mannen van die generatie geleerd hebben om te gaan met vrouwen?
Tijdens een koffie-uurtje met collega vrijwilligers een paar weken later wisselen we ervaringen uit over ons werk. Daar hoor ik van collega’s hetzelfde: “Het was zo leuk als je zijn kamer binnenkwam dat hij altijd iets aardigs tegen je wist te zeggen.” Meneer is dan al overleden en we halen met elkaar herinneren aan hem op.
Dan ben je toch een bijzonder en fijn mens. Als je op het eind nog zo graag gezien wordt, door mensen die op dat moment in je leven voorbijkomen. Hij zorgde voor een glimlach. En ik ben dankbaar, dat ik in het hospice wel die tijd kan geven die mijn vader en al die anderen in het verpleeghuis niet kregen.
Verhaal door Greetje Peterse (vrijwilliger hospice)