Ze zit op de gang en huilt. Ze is helemaal van streek. Ik loop naar haar toe en ga even naast haar zitten. Stil, zonder iets te zeggen. Als ze weer rustiger wordt vraag ik haar: “Ben je familie van Esther?”
De vrouw op kamer 2 is veel te jong. Een dertiger nog maar. Er is veel bezoek. Dat is vaak bij een jonger iemand aan het einde van het leven. Zelf kan Esther daar al niet meer om huilen.
“Ben je een vriendin?”
Ze kijkt me droevig aan en zegt bijna met schaamte: ”Nee, ik ben haar huisarts.
Sorry hoor, maar we hebben een goede band gekregen in de afgelopen tijd.
Ik heb net afscheid van haar genomen.”
Mag een huisarts zich kwetsbaar opstellen?
Huisartsen zijn ook mensen.
Huisartsen huilen ook.
En dat mag.
Natuurlijk!
Het raakt mij juist omdat zij de huisarts is.
Mag een huisarts zich kwetsbaar opstellen? Kan een huisarts dan nog wel goede zorg verlenen? Voor mij heeft deze huisarts de beste zorg verleend die mogelijk was. Juist door kwetsbaar te zijn.
Door Marlies van Dooren (vrijwilliger)