Als je op intake gaat kom je bij iemand thuis, in zijn haar eigen omgeving. Je krijg een inkijk in het leven wat iemand heeft. Deze ontmoetingen raken mij altijd.
Op een koude ochtend in december stap ik binnen bij Emma. Emma ligt met gesloten ogen op bed. Bij haar op bed ligt een kat en in de hoek van de kamer in een mandje haar ander kat. Ik neem plaats op de stoel naast het bed. Emma blijft met gesloten ogen liggen.
Tijd nemen om te kiezen
Haar partner zit aan de andere kant van het bed. We praten met elkaar, met Emma tussen ons in. Hij praat over de afgelopen weken. Over hoe hectisch die zijn geweest, hoeveel er nog te doen staat en dat we vooral niet over de dood gaan praten. Dit benoemt hij een paar keer. Zelf vertel ik over het hospice. Hoe het werkt en hoe het hier is. Emma doet haar ogen open en zegt: “Oh, dat wist ik niet. Als ik dat hoor wil ik er wel naar toe.” Het gesprek gaat verder met Emma. Ze vertelt hoe belangrijk haar katten zijn en hoe blij ze met haar huis is en eigenlijk hier wil blijven. We praten over het leven en de dood. Nu grijpt de partner in en geeft aan dat ik dat niet moet doen. Emma sluit weer haar ogen. Ik praat nog wat met de partner en we spreken af dat ik over twee dagen weer kom. Hebben ze even tijd om alles wat te laten bezinken.
De tweede keer dat ik kom ligt Emma in de huiskamer in bed. Haar partner zit vermoeid op de bank. Ondertussen is er thuiszorg geregeld en komt er een vrijwilliger van ons bij haar thuis om haar partner te ontlasten. Ik ga op het voeteneind van haar bed zitten. Emma vertelt over haar familie uit Den Haag. Ondertussen aaien we allebei de kat die tussen ons in ligt. Onze handen raken elkaar aan. Ik kijk naar haar en zij kijkt naar mij. “Ik wil thuisblijven om te sterven.” zegt ze heel krachtig. Ik knik. Er zijn geen meer woorden nodig.
Door Mirjam Wijsbeek (coördinator)