Word je gevraagd om iets te schrijven over werkgeluk, een moeilijk te omschrijven begrip. Zeker als je iedere dag geconfronteerd wordt met de dood op je werk. Kun en mag je dan wel werkgeluk ervaren?
Op Koningsdag wandelde ik op uitnodiging van mijn man het hospice binnen om te koken. Hij is daar vrijwilliger en ze zochten nog iemand voor de kookdienst die avond. Bij binnenkomst ervaarde ik direct een prettige sfeer. Het viel mij op dat hier zorg wordt verleend, zoals zorg is bedoeld.
Dit is het!
Afgelopen jaren ben ik werkzaam geweest in het speciaal basisonderwijs en daarvoor als verpleegkundige. Ik was toe aan een nieuwe stap. Een paar maanden na mijn kookdienst zag ik een vacature voor een coördinator in het hospice. Ik voelde aan alles ‘Dit is het!’. De beste keus die ik de afgelopen jaren heb gemaakt!
Maar ergens in mijn hoofd klopt het niet: de bewoners op mijn werk gaan dood en toch maakt dit werk mij blij. Dit is iets wat mij bezighoudt. De dood en blijdschap als onverwachtse combinatie. Er is pijn, verdriet en rouw. Hoe kan ik blij zijn? En wat zorgt dan voor die blijdschap?
Hier gebeurt iets wat mij blij maakt.
Wat wij kunnen bieden is bedding. Een bewoner vindt hier veiligheid, vertrouwen en een thuis. En hier kan ik daadwerkelijk iets in betekenen. In de korte periode dat ik in het hospice werk, heb ik het met mijn eigen ogen gezien en ook vooral in mijn lijf gevoeld. Hier gebeurt iets wat mij blij maakt.
In die laatste periode zijn wij van waarde, tijdens een hele intieme fase van iemands leven. Hoe wij dat doen? Door het bieden van een luisterend oor, het geven van zorg op maat, een spontane aanraking, een hartelijke lach, iets lekkers maken, een thuisplek te geven en partners met hun familie hun rol weer terug te geven. En dit alles maakt mij blij. En binnen dit alles behoudt de bewoner zijn eigen regie. Dat ik hieraan kan bijdragen, samen met al die geweldige collega’s en vrijwilligers, dat geeft mij voldoening. We doen dit met elkaar en dat geeft mij werkgeluk!
Door Diana Grabijn (coördinator)