Het is zo’n 32 jaar geleden dat ik ging werken als vrijwilliger bij de VPTZ. We werkten toen alleen nog in de thuiszorg want het hospice werd een aantal jaar later pas opgericht. Als ik nu door Delft fiets passeer ik regelmatig huizen waar ik ooit gewerkt heb. Vaak denk ik met een glimlach terug.
Aan zo’n liefdevolle inzet moest ik denken toen ik op een van m’n fietstochten door Berkel reed.
In die tijd, zo’n 25 jaar terug, werkten we nog in de Drie-B Hoek: Berkel, Bergschenhoek en Berkel en Rodenrijs.
Het belangrijkste hebben jullie al gedaan.
Bij mijn eerste bezoek werd ik door Hetty verwelkomd. Ze zei mij: “Wat fijn dat je er bent, want mijn man John is erg ziek. Jij schijnt te weten wat we moeten doen.” “Het belangrijkste hebben jullie al gedaan. Jullie hebben om hulp gevraagd.” antwoordde ik. En samen keken we wat ik voor ze kon betekenen.
De kennismaking met John verliep heel vrolijk. Hij vertelde dat hij het zo belangrijk vond dat Hetty naar haar zangclub en yogaclub kon blijven gaan. Die middag ging ze naar yoga.
“Slaap lekker schat.” zei John. En dat heb ik daarna nog heel wat donderdagmiddagen gehoord.
Tijd om op te laden
Ik nam altijd de tijd om daar te zijn, en raadde Hetty dan aan lekker de tijd voor zichzelf te nemen. Om even rustig over de markt te gaan en op dinsdag naar de zang. En ondertussen schreef John in z’n boekje.
We werden zo vertrouwd met elkaar dat hij wel eens iets voorlas uit zijn boekje. Het bleken verhalen te zijn die hij schreef aan Hetty en aan z’n zus die non was. Ik merkte wel dat hij de grote regelaar was voor die twee. Zo schreef hij vaak allerlei goede raad op, maar altijd op zo’n lieve manier. “Hetty, ik weet dat je niet graag in het donker in de auto rijdt. Het lijkt me ook zo eenzaam voor je.
Wellicht is het een idee om de auto weg te doen en een 1ste klas treinabonnement te nemen en vanaf het station neem je gewoon een taxi.”
Een keer kwam Hetty met de eerste nieuwe haring thuis en John maakte er een feestje van. “Vlaggetjesdag” zei hij en daar hoorde een droge sherry bij. Ik moest de fles vasthouden terwijl hij de dop losdraaide.
Charmant tot het einde
Bij een van m’n laatste bezoeken kreeg ik een handkus bij het afscheid en zei hij: “Dank voor je bezoekjes. Neem me niet kwalijk dat ik je nu niet naar de deur begeleidt. Je weet dat het normaal wel m ’n gewoonte is.” Charmant tot het einde!
Het verbaasde me niet dat een van de laatste dingen die John in z’n boekje schreef was: ‘Hetty zul je je altijd zo charmant blijven kleden?’
Door Betty van Bilsen (vrijwilliger thuis)